کاش

بعضي دکمه هاي کيبورد شل شده اند ! بس که استفاده شده اند .
دکمه هاي : ک ا ش ب و د ي

جرأت دوست داشتن

چه حقیرند مردمی که نه جرأت دوست داشتن دارند و نه اراده‌ی دوست نداشتن 
و نه لیاقت دوست داشته شدن و نه متانت دوست داشته نشدن 
و مدام شعر عاشقانه می‌خوانند 

و تراژدی غم‌انگیز انسان این است که آنچه هست، نباید باشد 
و آنچه باید باشد، نیست و همه حرف‌ها همین است وهمه‌ی دردها همین جا است. 

درد روح این است و این است که:
 «انسان شقایقی است که با داغ زاده است.»

سلامی پر از عطر تو ...

" تـــو "

دو حرف بیشتر نیســـت ،

کلمه ی کـــوتاهی کـه برای گفتنش ..

جانم به لب رسید و ناتمام ماند ..

قافیه باران...

پاییز ...

دوباره پاییـــــــز ...  

اما نه فصلـــ خزانـــ زرد!

دوباره پاییـــــــز ...

اما نه فصلـــ اندوه و درد!

دوباره پاییـــــــز ...  

فصلـــ زیبای سادگی!  

دوباره پاییـــــــز ...

موسمــــ شدید دلدادگی!  

دوباره پاییـــــــز ...  

فصلـــــ هوای بارانی!  

دوباره فصلــــ ،فصلــــ ِعاشقی!

پاییـــــــز ...

تلخ تلخ...

ايـن روزهـآ خـَنده ام هـَم

شـُكُلاتي شـُده اسـَت

از نوع خـالِصَش ... تـلخِ تلـخ ...

قلب من...

مگه قلب من بت بود..!!!

که خدا تو را …

برای شکستنش فرستاد….؟؟؟

چرا؟؟؟!!!  

آغوش تو...

بی شک آغوش تو

از عجایب دنیاست

واردش که می شوم زمان بی معنا می شود

هیچ بعدی ندارد

بی آنکه نفس بکشم ،روحم تازه می شود …  

خاطره...

چه تلخ است…

یاد آوری سرآغاز عشقی که گمان می رفت ، جاودانه باشد…

عاشقونه...

در خــیال دیــگری می رفـت…  

و ^{مــــــن} ،

چه عاشقانـــــــه کاسه ی آب پشت سرش خالی می کردم…

یه روز دو نفره...

یک روز _{مـی بوسمــــــــــت} 

یک روز که باران می‌بارد، 

یک روز که چترمان دو نفره شده،

یکـ روز کـــه هـــمــه جــــا حسابی خــیـــس است،

یکـ روز کـــه گونــه‌هایت از سرما ســُـرخِ ســُرخِ،

آرام‌ تـــر از هـــر چــــه تصـوُرش را کـــُنــی،

آره ... یکـــ روز _{مـی بوسمــــــــــت...}

بعضی وقتـــــــــــــا...

یه وقتـــــــایی هست که جواب همه نگرانیـــات و دلتنگیات

میشــه یه جمله

که میكوبن تو صورتــــت

"بهم گیر نـــــــده، حوصله ندارم ".......!!!

خیلی دور...

میخواهمتــــــــــــــــــــ…

ولــــی…

دوری…

خیلی خیلی دور...

نه دستم به دستانـــــــت میرسد

نه چشمانم به نگاهتــــــــــــــــــ ...

نفرین...

نفرین بــــه تــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو

که به ^من گفتی: 

تو سخت ترین لحظه ها کنــــارتــم  

و دریغ از اینکه  

سخت ترین لحظه ها رو خــــــــــــــــــــــودت بــرام رقــم زدی...

آغوش امن...

در آغوشت جایی برایم باز کن



جایی که عشق را بشود



مثل بازیهای کودکی باور کرد



خسته شدم از بی جایی ...

نفس...

آنـــقدر نـفس مـی کــشم ...

تـــا تمـــام شـود...

همـه ی آن “هـــوایــی” کـه ،

ســـراغ ِ تـــو را مـی گــــیـرد ...  

تو...

من مثه برکه هستم

و

تو ماه منی... 

همیشهتو قلبمی

و

فرسنگ ها ازم دوری...

به راستی زنگی چیه؟؟...

شب آرامی بود
         می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
                                              زندگی یعنی چه؟
                                                         مادرم سینی چایی در دست
                                                                     گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من
                                                        خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا
                                              لب پاشویه نشست
         پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
                                                       با خودم می گفتم 
                                                            زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
                                   زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
                       رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
                وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
                                           دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
                                                                                                     هیچ
                                                                    زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
                                            شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
                                   شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
                                                       زندگی درک همین اکنون است
                                                                   زندگی شوق رسیدن به همان
                                                                               فردایی است، که نخواهد آمد
                                                            تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
                                       ظرف امروز، پر از بودن توست
                       شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
    آخرین فرصت همراهی با، امید است
                           زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
                                                                     به جا می ماند
                                                        زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ
                       زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
                                                     زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
                  زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
                                           زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
                                                                               زندگی، فهم نفهمیدن هاست
                                                   زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
                       تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
                             آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
             فرصت بازی این پنجره را دریابیم
   در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
                            پرده از ساحت دل برگیریم
                         رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
                                            زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
                                                      وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
                                                                         زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
                                                      چای مادر، که مرا گرم نمود
                                نان خواهر، که به ماهی ها داد
        زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت
                                 زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست
                                 لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست
                                                               من دلم می خواهد
                                                                        قدر این خاطره را دریابیم

....
نظتون مهم میباشد...